Mijn vader is timmerman. Zo’n echte vakman wiens handen maken wat hij in gedachten voor zich ziet. Zo iemand die een situatie bekijkt en met de meest briljante, creatieve oplossingen komt. Hij valt in de groep vakmensen waarvan we in dit land langzaamaan ontdekken dat we er veel te weinig hebben. Of – zoals cabaretier Pieter Derks het eens mooi beschreef: ‘de stand van zaken in Nederland: 2 miljoen communicatiewetenschappers en niemand die een kraan kan repareren’.
Toen ik pasgeleden mijn laptop voor een paar dagen weer eens had ingeruild voor een klusproject samen met mijn vader, realiseerde ik me nog meer dan voorheen dat zijn manier van werken niet veel afwijkt van die van mij. Voordat het hout voor de gipsplaten aan de wand geboord wordt, heeft hij al uitgerekend hoe hoog de vloer wordt en zit de onderste houten lat precies op de goede hoogte om daar aan het einde van de verbouwing de plint tegenaan te kunnen schroeven. En dat is maar één voorbeeld. Elke stap van het proces is al doordacht. Zoals hij minstens tien stappen vooruit denkt bij de verbouwing van een kamer, zo bestaat mijn werk ook uit het ver vooruit denken over mogelijke implicaties van keuzes die we nu maken. Of het nu gaat om het organiseren van een bruiloft of om het co-creëren van een beleidsplan voor een organisatie, mijn kracht zit hem in het overzien van het grote geheel en het leggen van verbanden tussen verschillende keuzes. In het verleden twijfelde ik nog wel eens over wat ik nou eigenlijk kon… Waar ben ik nou écht goed in? Wat ik doe kan toch iedereen? Inmiddels weet ik dat dat gevoel niet vreemd is als het op talenten aan komt. Iedereen heeft zijn talenten gekregen. Maar omdat een talent iets is dat je heel erg ligt en je dus vaak gemakkelijk afgaat, heb je zelf niet altijd in de gaten dat het wel degelijk iets bijzonders is. Zeker voor iemand die juist weer andere talenten heeft. Ieder zijn ding zullen we maar zeggen. Maar met talent alleen ben je er nog niet… Als ik een gipswandje zou maken, zou die er immers écht wel iets anders uitzien dan die van mijn vader met zijn 55 jaar bouwervaring. Daar komen kennis en ervaring om de hoek kijken om het plaatje te complementeren. Kennis en ervaring gaan verder dan het volgen van een goede, passende opleiding. Ze komen met de jaren door vallen en opstaan. Door fouten te mógen en dúrven maken. Door te observeren en te leren. Door kansen te krijgen om je te ontwikkelen. Door een omgeving waarin al deze elementen terugkomen. Hoe mooi zou het zijn als er nog meer aandacht komt voor dit totaalplaatje, de driehoek talent, kennis en ervaring? Als we een omgeving creëren – in het onderwijs, op de werkplek, waar dan ook – waar ieder talent op waarde wordt geschat en de kans krijgt zich te ontwikkelen door kennis en ervaring?
In ons klusproject blijf ik mijn vader observeren en leer ik elke dag meer. Al weet ik dat de appel op praktisch vlak toch echt wat verder van de boom is gevallen, geniet ik niettemin enorm van de eindeloze bron van talent, kennis en ervaring waar ik mee samenwerk. En natuurlijk gewoon van het feit dat ik samenwerk met mijn vader ;-).
